Ullarsokkurinn tjáir sig

Sunnudagur, 3. ágúst 2008

Hornastrandaferð Þórólfa 2008

Hópurinn var minni en til stóð. Við vorum ekki nema 8 sem lögðum í'ann. Guðbjörg formaður, Júlía afmælisbarn. Bræðurnir Vignir og Óli Már. Systurnar Tobba og Steina og svo Kristín og ég. En þetta var góður og vel samstilltur hópur sem lagði í sína fjórðu Hornstrandaferð.

Í vetur var legið yfir kortum og bókum, spáð og spögglerað í gönguleiðum. Þá fljótlega var dottið niður á að ganga úr Hornvíkinni yfir í Lónafjörð. Þaðan í Veiðileysufjörð og enda á Hesteyri við Hesteyrarfjörð. Þar höfum við í tvígang gert okkur heimakominn og fengið frábæran viðurgjörning. Einnig kitlaði það dálítið að ganga Rangalaskarðið. Að sögn er það manndómsraun hvers Hornstrandafara.

Um hádegisbil, fimmtudaginn 17. júlí, sóttum við Kristín þær Tobbu og Steinu sem urðu samferða okkur vestur í Djúp. Ferðin gekk vel, með tilhlýðilegum stoppum á leiðinni. Síðasta stoppið sem við gerðum áður en við komum að Bæjum var í Kaldalóni, þar sem teknar voru nokkrar myndir í sæmilegum strekkingi. Ármúli, næsti bær við Kaldalón, er minn uppeldisstaður. Þangað flutti ég frá Ísafirði og bjó þar í nokkur ár. Einhverra hluta vegna tala ég alltaf um Ármúla og Djúpið sem ,,heima", þó svo ég hafi búið á örðum stöðum lengur en þar.

Jónas, Æðeyjarjarl sótti okkur á Sæfugli á tilsettum tíma í Bæi. Við fengum ekki gott í sjóinn. Það var töluverð alda úti fyrir Straumnesi og allt austur í Hlöðuvík, en þar urðum við að koma að landi til að skila af okkur trússi sem annar gönguhópur skildi svo vitja næsta dags. Áfram var haldið og við komum til Hornvíkur eftir miðnætti. Það var dumbungur yfir víkinni. Við vorum fljót að slá upp tjöldum og fá okkur í gogginn enda klukkan orðin margt.

Daginn eftir var Hornvíkin böðuð í sól. Eftir morgunmat og tilhlýðilegt pisserí og annað þarflegt var lagt af stað. Stefnan var sett á Rangalaskarð sem ýmist var hulið skýjum eða eða glotti við okkur. Það er töluverð ganga frá Höfn og að hlíðum fjallanna sem umlykja víkina. En í góðu veðri er aðalatriðið að njóta þess sem fyrir augu ber. Hækkunin upp í Rangalaskarð er eitthvað um 600 metrar. Með töluverðar birgðar á bakinu gerði ég ráð fyrir að það volgnaði almennilega í manni mörinn. Það varð næstum raunin. En þar sem aðstæður voru eins og best verður á kosið reyndist gangan upp í skarðið vera hin ánægjulegasta og besta skemmtun.

Það reyndist bratt úr skarðinu og niður efsta hjallann Lónafjarðarmeginn. En þar sem það voru fannir í fjallinu (sem væntanlega eru allt árið) gekk okkur sæmilega. Gangan frá Rangalaskarði og niður í Rangala var ánægjuleg en löng. Við slógum upp búðum í Rangala. Þar er ægifagurt og allt ósnortið. Það var ekki ónýtt að horfa inn í Miðkjósina og gæða sér á heitu pasta. Þennan dag gengum við rúmlega 15 kílómetra.

Laugardagurinn 19. júlí rann upp bjartur og heitur. Ég byrjaði að rumska um 06:00 klukkan átta var ég glaðvaknaður og hálftíma seinna gat ég ekki setið á mér lengur og stökk út. Sólin skein í heiði og með sanni má segja að ég hafi upplifa það sem mér finnst mest um vert - en það er lognið fyrir vestan. Stafalogn, dauðalogn, svartalogn, rjómalogn, blankalogn... mér er svo sem sama. Lognið fyrir vestan, í Djúpinu, Jökulfjörðum og á Ströndum er einhvern veginn mun meira en hér fyrir sunnan. Ég get ekki útskýrt það neitt nánar. Þarna, snemma morguns í Lónafirði sungum við afmælissöng fyrir Júlíu systur. Hún á án efa eftir að muna eftir þessum afmælisdegi lengi.

Við gengum út Lónafjörðinn og að Kvíum sem lúrir undir Kvíafjalli. Gönguleiðin þangað er mjög falleg og vorum við ekkert að flýta okkur. Einna merkilegast á þeirri leið eru Gautastaðir. Þar fallega hlaðinn veggur umhverfis bæ og tún sem nú eru þakinn hvönn.

Kvíar hefur verið fallegur og reisulegur bær. Við kíktum inn og dáðumst að fallegum stiga og ofni sem þar er. Að sjálfsögðu rituðum við nöfn okkar í gestabók sem þar er, en hún hefur greinilega verið lítið notuð. Annað hvort eru mjög fáir þarna á ferð eða göngumenn hafa ekki hirt um að skrá sig og ferðir sínar.

Leiðin yfir Kvíafjall er vel vörðuð en ströng og töluvert á fótinn. Við pjökkuðumst þetta og vorum því fegnust þegar við fórum að lækka okkur Veiðileysufjarðarmegin, því mörg okkar urðum fyrir því að fylla ekki á vatnsbrúsana áður en við lögðum á fjallið, enda gerðum við ráð fyrir nægu vatni eins og allsstaðar. En það var nú ekki raunin. Það varð ekki ein einasta lækjarspræna á vegi okkar frá Kvíum og upp á topp Kvíafjalls. Gangan niður Bæjardal að Steig var létt undir fót og fórum við fljótt yfir.

Tjöld voru reyst við tóftirnar að Steig. Matseðillinn var með svona fuision stíl. Harðfiskur með smjeri í forrétt og pastagorms í aðalrétt. Kakó og vanillukex í eftirrétt. Það voru þreyttir og sælir ferðalangar sem skriðu í dúninn þetta kvöld. Dagleiðin rúmir 15 kílómetrar.

Við urðum í tvígang fyrir rúmruski um nóttina. Í bæði skiptin flaug þyrla yfir tjöldum okkar og vakt okkur af værum blundi. Seinna meir komumst við að því að hún var að leita að ísbjörnum....!

Sunnudagur 20. júlí rann upp bjartur og fagur. Þessi göngudagur yrði styttri í kílómetrum en tæki aðeins í þar sem við myndum ganga grýtta fjöru. Það kom á daginn að það tók tímann sinn að ganga rétt rúma 12 kílómetra sem við lögðum undir fót. Við gengum upp í hlíðar Vatnalautafjalla hvar við fundum sæmileg tjaldstæði í rúmlega 100 m. hæð yfir sjávarmáli. Þegar á reyndi var tjaldið okkar í of miklum halla. Urðum við að púkka undir fætur okkar með bakpoka áður en við fórum að sofa svo við myndum ekki enda fram í kór. Kvöldmaturinn var eldaður og snæddur af okkur kappklæddum. Enda gekk á með skúrum. Um nóttina rigndi hraustlega og var notalegt, í öllum hallanum, að rumska og heyra í rigningunni lemjast og bylja á tjaldinu. Þá var gott að loka augunum í þeirri vissu að allt væri þurrt. Lítill svefn þá nótt.

Mánudagurinn 21. júlí var grár og gugginn. Við náðum þó að taka samann í þurru. Við gengum á topp Vatnalautafjalla. Þar er fallegt útsýni, bæði niður í Hesteyrarfjörð en ekki síður yfir Hlöðuvíkina, Álfsfellið og nyrsta enda Hælavikursbjargs. Þessi leið er ekki mikið farin og þótti okkur það ekki verra. Gangan út með Innri-Hesteyrarbrúnum er þægileg, enda fórum við hratt yfir og vorum á leiðarenda nokkuð fyrir áætlaðan komutíma. Við gengum rétt rúma 14 kílómetra. Líkt og endranær fengum við höfðinglegar móttökur á Hesteyri. Við fengum skólahúsið fyrir okkur. Hrólfur Vagnsson, vert, kom sjálfur með salatskálina og gasið fyrir grillið. Okkur skorti ekkert, nema restina af Þórólfum, sem ég vona að komi með okkur á Hornstrandir á næsta ári.

Salat og með því að hætti Steinu og Tobbu. Grill að hætti Vigga og uppvast að hætti Óla og mín. Frábært kvöld í enda frábærrar ferðar.

Hornstrandir og Jökulfirðir eru eitt ævintýrasvæði. Enn á ég eftir að ganga Austurfirði Hornstranda, en samt er ég farin að spá í þá staði sem ég hef verið á áður, Aðalvíkin, Hornbjargið, Lónafjörður, Grunnavík og Fljótavík. Ég á vonandi eftir að koma á alla þessa staði aftur. Og aftur.

Flokkur: Bloggar | Breytt s.d. kl. 10:22 | Facebook

Athugasemdir

Þetta hefur án efa verið æðislega skemmtileg ferð. Elska svona náttúruferðir.
Ég er að hugsa um að koma heim sem túristi næsta sumar og labba um fjöll og fyrnindi þarna fyrir vestan
Nú þegar ég er hætt að reykja ætti ég að komast lengra en fram í forstofu án þess að hníga niður úr lungna vanvirkni