Sjálfkynhneigður

Einhvertíma fyrir löngu heyrði ég ágætt orðið.  Sjálfkynhneigður.  Það var sagt um þann sem var svo upptekinn af sjálfum sér að fátt annað komst að.  Viðkomandi sá ekki annað en sjálfan sig og það sem snéri beint að honum.  Nánasta umhverfi skipti hann ekki máli.  Nánasta fjölskylda var aukaatriði sem hann setti í annað sæti.  Þegar ég heyrði þetta orð fyrst fannst mér það fyndið, fjarlægt og í raun eins og góður brandari frá Tvíhöfða eða Radísusbræðrum (ef einhverjir muna eftir þeim). 

En svo fór ég að spá aðeins og spögglura.  Þekki ég einhvern sem mætti flokka sem sjálfkynhneigðan?  Einhvern sem er svo upptekinn af sjálfum sér að fátt annað kemst að?  Jú ég geri það og held að vel flest okkar viti um eitt og eitt slíkt kvikindi.  Oft á tíðum eru þetta bestu skinn.  En það er eins og það vanti eitthvað í þetta annars ágæta fólk.  Því finnst alveg sjálfsagt að vinir þess og fjölskylda hlaupi undir bagga hvernig sem á stendur fyrir því.  Það sér ekki aðstæður hjá öðrum, það eina sem kemst að er: ég, ég, ég.  Nánustu vinir og aðstandendur eru oft svo meðvirkir að ekkert má segja.  Ég er þannig.

Er maður ekki djúpur.

Athugasemdir

[hlynur (IP-tala skráð) 16.9.2007 kl. 22:34]

blessaður.. ertu meðvirkur aðstandandi eða sjálfkynhneigður?