Sumarfrí og skokk

Fyrsti dagur í vinnu eftir langt og gott frí.  Ég gat því ekki annað en klætt mig sómasamlega og fór í síðbuxur í fyrsta sinn í fjórar vikur.  Ég hef verið í stuttbuxum upp á hvern einasta dag í fríinu, eða í fjórar vikur 

Við fórum vestur.  Ég heimsótti minn gamla heimabæ, Ísafjörð, í fyrsta sinn í nokkur ár.  Ég verð að viðurkenna að mig langar alltaf til að flytja aftur þangað aftur þegar ég fer þangað, nú eða í þau skipti sem við höfum farið á Hornstrandirnar og Jökulfirðina.  Vestfirðir eru magnaðir og ef almennilegt bein væri í nefinu á mér, væri ég væntanlega fluttur þangað upp á von um að fá vinnu þar.

Máni tók þátt Íslandsbankahlaupinu, hljóp 10 km. á 51:30  ágætis tími fyrir 14 ára gutta.  Hann hafði sett markmiðið á að fara undir 50  en það gekk ekki eftir.  Ekki í þetta skiptið.  

Ég hef alltaf litið upp til þeirra sem hlaupa, hvort sem það eru 5-, 10-, 21 km, maraþon eða jafnvel enn lengri hlaup.  Járnkallar og konur eru guðir í mínum augum.  Ég hef gaman af því að horfa á fólk hlaupa og einnig hef ég gaman af því að standa við marklínuna og hvetja fólk síðasta spölinn, og jafnvel sjá sjálfan mig í anda koma skokkandi léttfættan í mark eftir velheppna 10 kílómetra hlaup.  En ég er ekki hlaupari.  Í raun og veru hefur mér alltaf þótt hrikalega leiðinlegt að hlaupa, sama hvort það var í upphitun í leikfimi hjá Karli Aspelund í barnaskólanum á Ísafirði og ekki síður í þau fáu skipti sem ég, af fúsum og frjálsum vilja, hef tekið mig til og myndast við að skokka eitthvað smá.  Því kom ég sjálfum mér mikið á óvart með því að reima á mig skó og taka strauið út um leið og við komum heim úr vinnunni í dag og þumbast eftir Norðurbakkanum og í átt að Hrafnistu.  þetta voru nú ekki föngulegir limaburði hjá mér, og örugglega ekki fögur sjón að sjá lítinn og feitan kall hlunkast áfram, másandi og blásandi eins hval.  En mér er alveg sama.  Þetta var ekki gaman en ég stefni samt á að fara aftur á morgun.